en toen...

allereerst even iedereen bedankt voor de vele blijken van steun die ons de afgelopen dagen via krabbels, reacties, emails, sms en telefoontjes hebben bereikt. DANKJULLIEWEL!

nu we enigzins bekomen zijn van de eerste schrik die megaklap, en nu we eens goed uitgehuild hebben, en soms eens even flink stoom hebben afgeblazen (schreeuwen lucht soms echt wel op) kijken we eens vooruit naar wat er ons te wachten staat en hoe nu verder.

ondanks de zware domper die ze te verwerken heeft gekregen gaat ze ons voor in die strijd, toch grotendeels haar gevecht. wij kunnen niet meer dan haar steunen daarin.

woensdagmorgen zal ze de eerste chemokuur starten en natuurlijk hopen we allemaal dat het mee zal vallen en bovenal dat de kuur tot het gewenste resultaat leidt: het stoppen en terugdringen van de uitzaaiingen in de lever. de tumor wordt voorlopig even met rust gelaten, al zal die -als bron van alle kwaad- natuurlijk ook tzt verwijderd dienen te worden. volgens de artsen is de bestrijding van de uitzaaiingen belangrijker, en zou een operatie NU teveel kostbare tijd kosten.

iedereen verwerkt dit op zijn eigen manier, ik lijk mij nog meer dan voorheen op mijn werk en plannen te storten, als ik bezig ben geeft mij dit de afleiding die ik nodig heb. met name 's ochtends en 's avonds in de auto (onderweg naar resp. van weert) heb ik echter veel tijd om zaken te overwegen en erover te prakiseren. niet altijd hou ik het dan droog. meer dan eens vraag ik me dan toch weer af: WAAROM? WAAROM ZIJ? maar goed, als het al een reden heeft kom ik daar toch niet achter.

en natuurlijk stel ik me de vraag: moeten we nu wel naar italië gaan? ik zou liegen als ik zeg dat ik niet overweeg om het af te blazen. mijn (destijds) o zo leuke 1 april-grap staat nu ineens in een ander daglicht. sinds september 2007 werken we naar de verhuizing toen en we hebben nooit aan omdraaien gedacht, maar nu twijfelen we natuurlijk wel. toen we de vermoedens van kanker te horen kregen 1,5wk geleden, gaven mijn ouders meteen aan dat we vooral onze plannen/dromen moeten doorzetten. maar een belangrijk onderdeel in het te leveren gevecht zal onze aanwezigheid zijn. aan de andere kant, en lekker positief denkend: mss is het net wel goed als ze er zometeen eens af-en-toe lekker tussenuit kunnen en ons kunnen komen opzoeken. in die relaxte omgeving, kort bij het Lago Maggiore. het is maar 8uur rijden (vorige week zelfs maar 7 ) of 1,5uur vliegen, en als we willen kunnen we snel even op-en-neer. dus gaan we voorlopig gewoon door met de voorbereidingen; ik verwacht op korte termijn het huis in kerkrade te verkopen en er één in Buggugiate (bij Varese) te kopen.

Tja... ik blijf toch twijfelen


knuffels voor iedereeen,
dagmar, maddy, giulia & giorgia